eot

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar e-, gwrizienn eus ar verb mont, hag an dibenn-ger -ot.

Furm verb

eot /ˈeːot/

1. Furm ar verb mont en eil gour lies an amzer-da-zont, en doare-disklêriañ.
   • — Ha c'houi, da beleac'h ez eot ? — (Lan Inizan, Emgann Kergidu Lodenn 2, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1878, p. 8.)
   • — A-hont eo d'eoc'h mont. Pa 'z eot e teuio teir brinsez kaer a-zirazoc'h; [...]. — (G. MILIN, Gwechall-goz e oa..., Kemper, 1924, p. 48.)
   • [...] hag ober ur rollad anezho a gasot ganeoc'h dre ma 'z eot. — (Yann-Vari Perrot, E-tal ar poull, C'HOARIVA BREZHONEK, Pemp pezh-c'hoari berr, Skridoù Breizh, 1944, p. 43.)
   • Mont a reot e-barzh ha goude ez eot gant an diri ouzh-krec'h, hag e welot eno ur gambr [...]. — (Troude ha Milin, Labous ar Wirionez ha Marvailhoù all, Skridoù Breizh, 1950, p. 98.)
   • C'hwi n'eot ket ? Gin. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Troisième Partie, 1974, p. 196.) (E yezh Treger e c'hortozer efet, efot, kentoc'h.)
   • Da belec'h eot da dremen an hañv? — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 212.)

Stummoù all

• eoc'h

Stummoù rannyezhel

• afet
• efet

Troidigezhioù

• galleg : (vous) irez ^(fr)