Eilstummoù tipografek Gwelet ivez : AVAL

Brezhoneg

  Etimologiezh

Meneget er C'hatholicon (1499): aual.[1]
Diwar ar c'hrennvrezhoneg abal, dont a rafe neuze diwar ur ger keltiek *aballo- a vefe deveret diwarnañ an anv divoutin galianek Aballō a zo deuet da vezañ Avallon « Avalenneg ».
Da geñveriañ gant ar c'hembraeg afal hag ar c'herneveureg aval, an heniwerzhoneg aball en deus roet uball hag úll da c'houde, ar skoseg ubhal.
Amprestet digant al latin [māllum] Abellānum dre ma oa brudet avalennegi kêr Abella e Campania (Avellino hiziv an deiz).[2]

  Anv-kadarn

 
Avaloù a bep seurt

aval gourel /ˈaːval/, /aˈvɑːl/, /ˈawal/, /ˈaol/ (liester : avaloù)

  1. Frouezh debradus an avalenn, brusk o boued, melen, glas pe ruz o liv, ront o stumm.
    • Kemeret en deus avaloù en avalenn.
    • Eon gwenn a chintr eus ar voudenn vrevet o wadañ gwad an aval ruz.— (Oberenn glok Anjela Duval, Sistr dous, 1970.)
    • Roufennet out evel un aval kozh kouezhet en dije gwelet an Heol pevar-ugent hañvezh.— (Oberenn glok Anjela Duval, Te, an hini gozh.)
    • A oa enni eun aval poaz. Kan Pac'h arriis barz en ho ti.

  Distagañ

Penn-ar-C'hrann (Bro-Leon, Penn-ar-Bed): "aval /ˈaval/"

Deveradoù

Gerioù kevrennek

Troidigezhioù


Kerneveureg

  Anv-kadarn

aval gourel /ˈævɐl/ (liester : avalow)

  1. Aval.

  Daveoù

Roll an daveoù :

  1. Jehan Lagadeuc, Aual, Le catholicon en troys langaiges scavoir est breton franczoys et latin, 1499, war lec'hienn ar Bibliothèque nationale de France.
  2. Lexique Étymologique des termes les plus usuels du Breton Moderne