Brezhoneg

  Etimologiezh

Meneget er C'hatholicon (1499): abrant.[1]
Da geñveriañ gant ar gerioù amrant « malvenn » e kembraeg, abrans « abrant » e kerneveureg hag (f)abhra « malgudenn ; abrant » en iwerzhoneg.
Deuet eus ar ger keltiek *abrants, kenaozet diwar an elfenn *abr- hag al lostger korfadurel *-ants, ar gentañ eus ar wrizienn indezeuropek *h₃bʰrúHs « abrant » a gaver er gerioù frōns « tal » e latin.

  Anv-kadarn

 
Unan eus div brant ur plac'h.

abrant /ˈabrãnt/ benel (daouder : divabrant, liester : abrantoù)

  1. (Korfadurezh) Gwareg krec'h ar poull-lagad, kromm he stumm, goloet a vlev.
    • Ur gelionenn etre an divabrant.

Gerioù heñvelster

Gerioù kevrennek

Troidigezhioù

  Gwelet ivez

  • Ar pennad « abrant » e-barzh Wikipedia  

  Daveoù

Roll an daveoù :

  1. Jehan Lagadeuc, Abrant, Le catholicon en troys langaiges scavoir est breton franczoys et latin, 1499, war lec'hienn ar Bibliothèque nationale de France.