dieubiñ

Brezhoneg

Etimologiezh

Diwar an anv-gwan dieub hag al lostger -iñ.

Berradur ar verb diac'hubiñ.

Verb

dieubiñ /diˈøːbĩ/ verb kreñv eeun (anv-gwan-verb : dieubet) (displegadur)

1. (Fetis) → Termenadur da glokaat (Ouzhpennañ)
   • Ar c'henta medesin. — Mat! anat eo emaer o tieubi an diabarz. [...]. — (Yann-Vari Perrot, An Aotrou Kerlaban Pez farsus e 3 Arvest, Brest, 1922, p. 16.)
2. Dieubiñ den pe dra diouzh un dra bennak:
   • Dieubet diouc'h buanegez he dad-kaer, Jakob a zante eur velkoni vraz [...] — (Iann-Willou Herry, Skrituriou Sakr, 1849, p. 149.)
   • [...] ; me ne c'houllan ket guell evit guelet va zi dieubet dioc'h al loenedigou-ma. — (G. M., Feiz ha Breiz, 6 Meurzh 1869, p. 40a.)

Deveradoù

• dieuber
• dieubidigezh

Troidigezhioù

• galleg : débarasser ^(fr) , délivrer ^(fr)