fiñvadenn

Brezhoneg

Diwar fiñv-, pennrann ar verb fiñval, hag al lostger kevrennek -adenn (diwar -ad hag -enn).

fiñvadenn /fĩˈvɑːdɛn/ benel (liester : fiñvadennoù)

Jestr
- Ober ur fiñvadenn. Ne ra fiñvadenn ebet.
- An Dibennet a chome bepred reut war e gador, hep tamm finvadenn. — (Erwan ar Moal, Pipi Gonto, Kemper, 1925, p. 16.)
- E gwirionez, sentus-tre oa ouzh he mestr, ha ne ranne tost ger ebet outi ; nemet ur fiñvadenn eus e zorn, ur grizadenn eus e dal a veze a-walc'h dezhi da gompren pezh a felle dezhañ. — (Roparz Hemon, Mari Vorgan, Al Liamm, eil emb. 1975, p. 83.)
Dilec'hadienn
- Tostât a ra gant e c'houlou ouz ar gwele doun ha tenval : nep trouz na finvadenn ! — (Erwan ar Moal, Pipi Gonto, Kemper, 1925, p. 15.)
- [...], ken e skoe ouzh ar voger an talbenn uhel anezhañ gant an disterañ fiñvadenn : [...]. — (Pêr Denez, Glas evel daoulagad c'hlas na oant ket ma re, Al Liamm, 1979, p. 44.)
- E-pad un dek eilenn bennak, fiñvadenn ebet. — (Jakez Konan, Lannevern e kañv ha danevelloù all, Al Liamm, 1980, p. 39.)