roio
Brezhoneg
Etimologiezh
- Savet diwar ro-, pennrann ar verb reiñ, an dibenn-ger -o hag un -i- etrevogalennek.
Furm verb
roio /ˈrojːo/
- Furm ar verb reiñ e trede gour unan an amzer-da-zont, en doare-disklêriañ.
- — [...], ha marteze unan bennak anezhe a roio dimp keloù eus Priñsez ar Velandinenn. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 141.)
- — Gra se evidon, Jakez kaezh, ha me a roio dit daou c'hant skoed. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/3, Al Liamm, 1988, p. 203.)
- Couskit buhan, ma bugelic,
Ha me a gano d'eoc'h ;
Pa deuio d'ar gêr ho mammic,
E roio bronnic d'eoc'h. — (Fañch an Uhel, Soniou Breiz-Izel 1, Pariz, 1890, 1971, p. 2.) - Sane. — Pe goulz e roio an Aotrou Kerlaban e genteliou kenta d'in ? — (Yann-Vari Perrot, An Aotrou Kerlaban Pez farsus e 3 Arvest, Brest, 1922, p. 33.)
- [...] ; evit ho kobr me a roio d'eoc'h kement hag a roen d'egile en ho raok : [...] — (G. MILIN, Gwechall-goz e oa..., Kemper, 1924, p. 7.)
- [...]; an tri daboulin hag ar pilligou, pep-hini en o lec'h, a roio o skoazell dudius d'ar zoniri, [...]. — (Fañch al Lae, Bilzig, Kemper, 1925, p. 158.)
- « [...]. Me a roio d'eoc'h ar c'hevrin eus va louzou ». — (Jakez Riou, Troiou-Kamm Alanig al Louarn II, Gwalarn niv. 97, Kerzu 1936, p. 52.)