spontailh

Brezhoneg

Etimologiezh

Diwar an anv-kadarn spont, hag -ailh.

Anv-kadarn

spontailh /'spɔ̃ntaʎ/; liester spontailhoù

1. tasmant hag a spont an dud:
   • Gwechall e veze gwelet spontaillou war hent Plouillio. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 488.)
2. seurt mergodenn vras, damheñvel ouzh un den, a lakaer er parkeier da spontañ an evned:

Meur a spontailh-brini en ur rizeg e Japan.

1. • Ur spontailh diouzh ar c’hentañ, war a welan, hoc’h eus graet... — (Jarl Priel, Ar Spontailh, Al Liamm-Tír na nÓg, 1950, p. 35.)

Deveradoù

• spontailh-brini