anvet

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar anv-, pennrann ar verb envel, hag an dibenn-ger -et

Anv-gwan

anvet /ˈãnvet/

1. Bezañ un anv bennak dezhañ.
   • N'en devoa nemet ur bugel, ur verc'h anvet Enori hag a oa koant meurbet. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 93.)
   • Ur wezh e oa un den kozh hag en devoa daou vab, anvet Gwennveur ha C'hwevrer. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/2, Al Liamm, 1985, p. 16.)
   • Ar yaouankañ eus an tri bugel hoc'h eus lojet an noz tremen, anvet Bihanig, hennezh en deus graet an taol. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/3, Al Liamm, 1988, p. 14.)
   • Ur wezh e oa ur plac'h yaouank koant, anvet Fantig ... — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/3, Al Liamm, 1988, p. 189.)
   • Anvet e oa Nouel ar Gow hag, er bloaz 1812, emede o terc'hel un tamm douar diouzh feurm e Keririou, e parrez Lennon. — (Yeun ar Gow, E Skeud Tour Bras Sant Jermen, eil emb. Al Liamm, 1978, p. 7.)

Deveradoù

• lesanvet
• moranvet

Troidigezhioù

• saozneg : named ^(en)
• galleg : nommé ^(fr)

Furm verb

anvet /ˈãnvet/

1. Anv-gwan-verb ar verb envel.
2. Furm ar verb envel e trede gour unan an doare-gourc'hemenn.