argouraouiñ
Brezhoneg
Etimologiezh
- Savet diwar an anv-kadarn argouroù hag al lostger -iñ.
Verb
argouraouiñ /arɡuˈrɔwːĩ/ verb kreñv eeun (anv-gwan-verb : argouraouet) (displegadur)
- Reiñ, sevel, lakaat sevel argouroù d'unan bennak.
- argouraouiñ ur verc'h.
- « Hogen, er gêr-mañ e oa eun denjentil paour hag en devoa teir merc'h en oad da zimezi. Met n' en devoa ket a beadra d' o argouraoui, ha boued da rei d'ezo n' en devoa mui kennebeut. [...]. » — (Yann ar Floc'h, Koñchennou eus Bro ar Stêr Aon, Levrdi Le Dault, Kemper, 1950, p. 104.)