deuit
Brezhoneg
Etimologiezh
Furm verb
deuit /ˈdøːit/
- Furm ar verb dont en eil gour lies an amzer-vremañ, en doare-disklêriañ
- Gant ur c'hemmadur mesket (war-lerc'h ar rannig-verb e hag ar stagell isurzhiañ ma) :
- — Ha c'hwi ? Eus a belec'h e teuit c'hwi ? » emezon, kennerzhet. — (Aleksandr Soljenitsyn, lakaet e brezhoneg gant Ernest ar Barzhig, Ti Vatriona, Al Liamm, 1976, p. 13.)
Troidigezhioù
- Furm ar verb dont en eil gour lies an doare-gourc'hemenn
- Jalm, deuit 'ta buan, da reiñ an dorn din da sevel ac'han. — (Yann-Vari Perrot, E-tal ar poull, C'HOARIVA BREZHONEK, Pemp pezh-c'hoari berr, Skridoù Breizh, 1944, p. 50.)
- Deuit amañ, aotrou, hag ho pezo ho kilhog hag ho yar. — (Troude ha Milin, Labous ar Wirionez ha Marvailhoù all, Skridoù Breizh, 1950, p. 97.)