distagellañ

Brezhoneg

Etimologiezh

Eus « distagell » hag « -añ ».

Verb

distagellañ /di.sta.ˈɡɛlː.ã/ verb kreñv eeun (anv-gwan-verb : distagellet) (displegadur)

1. Troc'hañ ar stagell.

   Mar distagellont ar meskl e rankont gwerzhañ anezho diouzhtu petramant ne chomfent ket mat. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 120.)

2. (diwar-benn an teod) Troc'hañ stagell an teod evit aesaat ar gomz.

   An hini he devoa distagellet hemañ he devoa gounezet he femp gwenneg. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 120.)

3. (dre skeudenn-lavar) Aesaat ar gomz.
   • Hennezh en doa distagellet din ma zeod d'am oad a bemp bloaz. Heptañ e vijen bet mut, me hag a gar kement kaozeal.^[1]

Troidigezhioù

• galleg : délier ^(fr) (la langue)

Daveoù

Roll an daveoù :

• ^[1] : Pêr-Jakez Heliaz, Divizou eun amzer gollet, Emgleo Breiz, 1966, p. 11.