doujet

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar « douj- », pennrann ar verb « doujañ » hag an dibenn-ger « -et ».

Furm verb

doujet /Distagadur ?/

1. Anv-gwan-verb ar verb doujañ.
   • En amzer gozh, ar veleien a oa karet ha doujet gant kement hini a anzave bezañ kristen mat. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Brest, 1877, eil emb. Al Liamm 1977, p. 216.)
   • Doujet e veze kentoc'h an c'hwiled Sant-Yann. Etrezomp 25.
   • Gant aon na vefe ket doujet d’e ali, e chom eun anter-eur e-tal an aoter. — (Yann ar Floc'h, Koñchennou eus Bro ar Stêr Aon, Levrdi Le Dault, Kemper, 1950, p. 107.)
   • Doujet e oa ar pennbaz-se, e c’hellit kredi, hag atao e veze gantañ ' — (Yann ar Floc'h, Koñchennou eus Bro ar Stêr Aon, Levrdi Le Dault, Kemper, 1950, p. 206.)
2. Furm ar verb doujañ e trede gour unan an doare-gourc'hemenn.