goufe

Brezhoneg

Etimologiezh

Diwar gou-, unan eus pennrannoù ar verb gouzout, hag an dibenn-ger -fe.

Furm verb

goufe /ˈɡufːe/

1. Furm ar verb gouzout e trede gour unan an amzer c'hallus, en doare-divizout
   • Hep kemmadur :

   • -N'oufe ket? -Goufe.
   • Mar goufe e larfe.

   • Gant ur c'hemmadur g/o

   • — « Bremañ, » eme ar jeant, pa voent en em gavet er c'hastell, « [...], rak ma oufe ar roñfl emaoc'h amañ, diouzhtu e lazhfe ac'hanon hag e rafe stripoù gant va eskern. [...]. » — (Troude ha Milin, Labous ar Wirionez ha Marvailhoù all, Skridoù Breizh, 1950, p. 80.)
   • ... ne oufe den, nemet her gwelet en defe, anaout ar vad a reas deomp merc’hed deuet gant o zud ... EK 1/215
   • En ur wezenn sec'h n'oufe ket bezañ kalz a avalou. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Troisième Partie, 1974, p. 187.)
   • N'oufe den kompren pegen fall eo an den-se. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 187.)
   • Hi n'oufe ket bezañ ur plac'h gwall abred. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 11.)

Stummoù all

• gouife
• n'oufe

Troidigezhioù

• galleg : (elle)/(il) saurait ^(fr)