mourroù

Brezhoneg

Un den gant mourroù.

Diwar mourr hag -où.

mourroù /ˈmurːu/

Furm lies mourrenn; mourrennoù; blev etre ar fri hag ar vuzell uhelañ.
- Ne da ket fall an traou, eme ar beacher, en eur asten he vourrou. — (G. M., Tonic, Feiz ha Breiz, 20 Ebrel 1867, p. 92a.)
- Pa vouezot an dro am bezo great deoc'h, c'houi, va mignon, a c'houezo marteze ho mourrou, a rai eur skrabaden en ho penn, a lavaro d'in-me : bah ! bah ! evel ato, Lan : petra hoc'h euz-hu great adarre... — (Lan an Dall, Al labourer kristen, Feiz ha Breiz, 1 C'hwevrer 1868, p. 4b.)
- Eno e voe gualc'het va mourrou d'in ha va daouarn. — (Histor Coll-Bara, troet gant Yann-Vari Nedeleg, Feiz ha Breiz, 2 Gwengolo 1876, p. 220b.)
- Ken du ha ken puilh all e oa e bikol barvenn hag e vourroù, ken em boe poan o kavout toull e c'henou. — (Aleksandr Soljenitsyn, lakaet e brezhoneg gant Ernest ar Barzhig, Ti Vatriona, Al Liamm, 1976, p. 42.)
lipat ar mourroù (diwar udb.)
c'hoarzhin dindan e vourroù.
- Me a ioa fouge enhon o vont ac'hano, hag a c'hoarze dindan va mourrou. — (Goulven Morvan, Ian Plantejen, Feiz ha Breiz, 26 Du 1870, p. 342b.)