eren

Brezhoneg

Etimologiezh

→ Etimologiezh da glokaat (Ouzhpennañ)

Verb

eren /ˈeːrɛn/ verb kreñv eeun (displegadur) (ereet)

1. Stagañ tra pe zen war-bouez un ere, pe ereoù.
   • Kenta rejont oue eren stard ha staga ouc'h treid ar gueleou hag an armeliou kement hini a ioa enn ti. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu Lodenn 2, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1878, p. 82.)
   • [...] ha daou zen a oa o klask eren ur wetur bugel. — (Ronan Huon, AR GWENNILI-MOR, Al Liamm niv. 77, Du-Kerzu 1959, p. 412.)
2. eren an ed medet
   • -Medomp adarre, eme C'harhir. -Ne rin ket pelloc'h, emezi; eren a rin war da lerc'h. — (Yann ar Floc'h, Koñchennou eus Bro ar Stêr Aon, Levrdi Le Dault, Kemper, 1950, p. 210.)

Deveradoù

• dizeren
• ereadur
• ereadurezh
• ereet

Troidigezhioù

• galleg : attacher ^(fr) , entraver ^(fr) , lier ^(fr)