friko

Brezhoneg

Etimologiezh

1) Eus an anv gallek fricot.

2) Eus ar verb frikañ.

Anv-kadarn

friko /ˈfriko/ benel/gourel (liester : frikoioù)

1. Lein vras aozet da-geñver ul lid bennak.
   • Pedet e voe d’ar friko holl dud ti ar roue, ar briñsed hag ar priñsezed, an aotrounez markizien, baroned, ha me a oar ? — (Yann ar Floc'h, Koñchennou eus Bro ar Stêr Aon, Levrdi Le Dault, Kemper, 1950, p. 45.)
   • Ar friko ne ehan ket evit-se. — (Yann ar Floc'h, Koñchennou eus Bro ar Stêr Aon, Levrdi Le Dault, Kemper, 1950, p. 46.)
   • Kalz a dud a'n em vezvias ar Sul-se, gant ar joa o devoa 'barzh friko bras Keresper ; [...]. — (Anatol ar Braz, lakaet e brezhoneg gant Erwan ar Moal, Mojenn an Ankou, Mouladurioù Hor Yezh, 1986, p. 50.)
2. Pred eured (e rannyezh Kerne-Izel).
   • Friko ma c'henderv: pred e eured.

Gerioù heñvelster

• banvez

Deveradoù

• frikotañ

Troioù-lavar

• bezañ en ur friko
• bezañ er friko

Troidigezhioù

1. kembraeg : gwledd ^(cy)
2. galleg : 1) festin ^(fr) , fricot ^(fr) , gueuleton ^(fr)  ; 2) repas de noce ^(fr)
3. saozneg : feast ^(en) , beanfeast ^(en) , revel ^(en)

Furm verb

friko /ˈfriko/

1. Furm eus ar verb frikañ e trede gour unan an amzer-da-zont.
   • Me a friko anezañ ! — — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 168.)