gellont

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar gell-, pennrann ar verb gellout, hag an dibenn-ger -ont

Furm verb

Kemmadur	Furm
hep	gellont
dre vlotaat	c'hellont
amreizh	c'hellont

gellont /ˈɡɛlːɔ̃ɲ(t)/

Furm ar verb gellout e trede gour lies an amzer-vremañ, en doare-disklêriañ

Gant ur c'hemmadur dre vlotaat (war-lerc'h ar rannig-verb a, ar rannig-verb nac'h ne da skouer) :

Rak kaer zo, e pep parrez, ar maer eo a ra e lec'h hag en anv ar c'houarnamant (!), abalamour ar re a zo e Pariz ne c'hellont ket tizhout dre-holl hag a rank en em ziskargañ war re all da ober evito. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Brest, 1877, eil emb. Al Liamm 1977, p. 14.)

Kenta medesin. — Ar vedesined ne c'hellont ket diskuilh ar pez a zeskont o labourat war o micher [...]. — (Yann-Vari Perrot, An Aotrou Kerlaban Pez farsus e 3 Arvest, Brest, 1922, p. 26.)

Ar sort a hellont da rei. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 484.)

Gant ur c'hemmadur mesket (war-lerc'h ar rannig-verb e pe ar stagell isurzhiañ ma) :

Soudarded an tri friñs, gronnet gant ar reklom, n'o deus ken soñj panevet stourm ar gwellañ ma c'hellont ouzh ar barradoù-se o gwallgas ker vil. — (Langleiz, Romant ar Roue Arzhur/levrenn I : Marzhin, Al Liamm, 1975, p. 77.)

Stummoù all

gallont

Troidigezhioù

galleg : (elles)/(ils) peuvent ^(fr)