kleve

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar klev-, pennrann ar verb klevet, hag an dibenn-ger -e

Furm verb

kleve /ˈkleːve/ /ˈklewe/

1. Furm ar verb klevet e trede gour unan an amdremened, en doare-disklêriañ

• Hep kemmadur :

Ha, ma kleve un trouz bennak, e oa klemmoù hir an avel e gwez avaloù al liorzh, hag ar gaouenn gant he galvadennoù melkonius e koadoù Troboa. — (Jakez Riou, An Ti Satanazet, Skridoù Breizh, 1944, p. 54.)

• Gant ur c'hemmadur dre vlotaat (war-lerc'h ar rannig-verb nac'h ne) :

Mes ar voereb ne selaoue mui, ne gleve mui, kollet ma oa ganti he holl anaoudegezh. — (Jakez Riou, An Ti Satanazet, Skridoù Breizh, 1944, p. 30.)

• Gant ur c'hemmadur mesket (war-lerc'h ar rannig-verb e hag ar stagell isurzhiañ ma) :

[...] hag e kleve trouz ar c'hregin o fiñval [...]. — (Ronan Huon, AR GWENNILI-MOR, Al Liamm niv. 77, Du-Kerzu 1959, p. 411.)

Troidigezhioù

• galleg : (elle) entendait ^(fr) , (il) entendait ^(fr)