kleve
Brezhoneg
Etimologiezh
- Diwar klev-, pennrann ar verb klevet, hag an dibenn-ger -e.
Furm verb
- Furm ar verb klevet e trede gour unan an amdremened, en doare-disklêriañ
-
- Ha, ma kleve un trouz bennak, e oa klemmoù hir an avel e gwez avaloù al liorzh, hag ar gaouenn gant he galvadennoù melkonius e koadoù Troboa. — (Jakez Riou, An Ti Satanazet, Skridoù Breizh, 1944, p. 54.)
- Gant ur c'hemmadur dre vlotaat (war-lerc'h ar rannig-verb nac'h ne) :
- Mes ar voereb ne selaoue mui, ne gleve mui, kollet ma oa ganti he holl anaoudegezh. — (Jakez Riou, An Ti Satanazet, Skridoù Breizh, 1944, p. 30.)
- Gant ur c'hemmadur mesket (war-lerc'h ar rannig-verb e hag ar stagell isurzhiañ ma) :
- [...] hag e kleve trouz ar c'hregin o fiñval [...]. — (Ronan Huon, AR GWENNILI-MOR, Al Liamm niv. 77, Du-Kerzu 1959, p. 411.)
Troidigezhioù
Brezhoneg
Etimologiezh
- Meneget er C'hatolikon (clezeff).
- Da geñveriañ gant ar gerioù cleddyf e kembraeg, kledha e kerneveureg, claíomh en iwerzhoneg ha cladio e galianeg.
- Deuet eus ar ger keltiek *kladiwos, deveret diwar ar verb *klad-e/o- « kleuziañ » en doe ar verb brezhonek klazañ.
Anv-kadarn
kleve /ˈkleː.ve/ gourel (liester
- Adstumm d'an anv kleze.
- ... mar tennan ma clenve men ho tivousello na fian quet enoch pa gleuan ho comso — (Ar Varn Diwezhañ, p. 957-958.)