lubaniñ

Brezhoneg

Etimologiezh

Dont a ra eus an anv-kadarn luban hag al lostger -iñ.

Verb

lubaniñ /ly'bã:nĩ/ verb kreñv eeun

1. <ster>
   • Hag e touello ar re a dorr an emglev en ur lubaniñ anezho. Met pobl ar re a anavez o Doue a vo kalonek hag a oberio. — (Ar Bibl, Daniel, Pennad 11,32.)
   • Lammat etre divrec'h ur gwaz all. Ha ! Ne oas ket chalet gant Yann Goadou ar genaoueg a lubanjout gant ur garantez faos. — (Al Liamm, n°102, p. 24.)
   • An deiz ; a, n'eo ket diaes e veuliñ

N'eo ket diaes bezañ lubanet gant e lugern. — (Maodez Glanndour, Komzoù bev, Skridoù Breizh, 1949, p. 171.)

lubaniñ verb kreñv dieeun

1. lubaniñ da, ouzh ub. : klask gounit e c'hrad vat gant komzoù flour, evit e douellañ.

   • Darn a lubane ouzhoc'h gant ardoù ha komzoù flour. War a gonte Fañch, ne oa den ebet ken gouest ha ma zad, ha gouzout a ouie lubaniñ dezhañ. — (Geriadur Brezhoneg An Here, p. 868.)

Gerioù heñvelster

• loavañ
• reiñ mel
• meuliñ

Deveradoù

• luban
• lubaner, lubanour
• lubanerezh
• lubanus

stummoù all

• lubanañ
• lubanat

Troidigezhioù

• galleg : cajoler ^(fr) , caresser ^(fr) , insinuer ^(fr) , flatter ^(fr)