goufen
(Adkaset eus oufen)
Brezhoneg
- Savet diwar gou-, unan eus pennrannoù ar verb gouzout, hag an dibenn-ger -fen
Furm verb
goufen /Distagadur ?/
- Furm ar verb gouzout e kentañ gour unan an amzer c'hallus, en doare-divizout
- Hep kemmadur :
- Mar goufen, va zad, ne ve ket diaes din lavarout deoc'h. — (Troude ha Milin, Labous ar Wirionez ha Marvailhoù all, Skridoù Breizh, 1950, p. 156.)
- Gant ur c'hemmadur g/o:
- ... - marteze gwellañ tra 'oufen ober eo diskleriañ peseurt gwiskamant a veze, er mare ma komzan dioutañ, ... — (Jarl Priel, Va Zammig Buhez, Al Liamm, 1954, p. 30.)
- e oufen
- ne oufen ket
- pa oufen
- ma oufen, m'oufen
- Gwellan m'oufemp da ober ve em dispartia,
Wit beza net a gojo, da c'hortoz au tri bloa. — (Fañch an Uhel, Soniou Breiz-Izel 1, Pariz, 1890, 1971, p. 168.)
- Gwellan m'oufemp da ober ve em dispartia,