strakell

Brezhoneg

Etimologiezh

Diwar strak, eus ar verb strakal, hag -ell.

Anv-kadarn

strakell /ˈstrakːɛl/ benel (furm vihanaat : strakellig, liester : strakelloù)

1. Plac'h klakenn ha trouzus
   • FULUP. — Kalz re vrao, diouz va c'hoant !... En em glemm a-walc'h a rae he den ouz ar strakell-se ; ne baoueze ket ar paour kaez dogan da vont war gein ar marc'h... — (Jarl Priel, Ar Vatez vihan, Sav niv. 29, Diskar-amzer 1944, p. 11.)
   • Me, 'vat, na lezin ket ma mab da zimeziñ d'ar strakell-se ! — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Troisième Partie, 1974, p. 284.)

Gerioù heñvelster

• kanell
• klakenn
• klufanez
• klufenn
• komer, komaer
• lañchenn
• trutell

Troidigezhioù

• galleg : fille maniérée ^(fr) ; personne bruyante ^(fr)