strakal

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar an anv-kadarn strak hag al lostger -al.

Verb

strakal /ˈstrakːal/ verb gwan ha verb kreñv eeun (anv-gwan-verb : straket) (displegadur)
I. verb gwan

1. Ober un heuliad trouzioù trumm ha dibad, kreñv pe greñvoc'h
   • Strakal a ra ar hurunoù. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 495.)
2. Ober un trouz trumm ha dibad.
   • Kerkent e voe klevet stalaf ar gwele o tigeriñ en ur strakal [...]. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Brest, 1877, eil emb. Al Liamm 1977, p. 88.)}}
   • Eur vriad fuzuilhou a dapis hag a daolis en tan tostan: an tennou raktal da strakal gant ar flamm. — (Erwan ar Moal, Pipi Gonto, Kemper, 1925, p. 161.)

II. verb kreñv eeun

1. Ober un trouz strakus gant un dra bennak
   • strakal an daouarn : stlakal an daouarn
   • strakal un nor : stlakal un nor

Gerioù heñvelster

• draskal

Deveradoù

• strakadeg
• strakadenn
• strakadenner
• strakell
• straker
• strakerez
• strakus

Troioù-lavar

• strakal brulu
• strakal e skourjez

Troidigezhioù

• galleg : craquer ^(fr) ; crépiter ^(fr) ; éclater ^(fr)