teufec'h
Brezhoneg
Etimologiezh
- Eus deufec'h gant ur c'hemmadur dre galetaat (d > t)
Furm verb
| Kemmadur | Furm |
| hep | deufec'h |
| dre vlotaat | zeufec'h |
| amreizh | teufec'h |
teufec'h /ˈtøfːex/
- Furm ar verb dont en eil gour lies an amzer c'hallus, en doare-divizout
- War-lerc'h ar rannig-verb e :
- — Ya da ! Ha ret eo e teufec'h a-bell evit n'ho pe ket klevet petra a zo. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 25.)
- — « Va zad, ne fell ket din e teufec'h pelloc'h ; [...]. » — (Troude ha Milin, Labous ar Wirionez ha Marvailhoù all, Skridoù Breizh, 1950, p. 38.)
- — Chadennañ un den hep na ouezfe, setu un dra na vefe ket gwall-aes ! a eilgerias Marzhin. Nemet e teufec'h a-benn d'e gilhañ endra ma kouskfe. » [...]. — (Langleiz, Romant ar Roue Arzhur/levrenn I : Marzhin, Al Liamm, 1975, p. 178.)