adarre

Brezhoneg

Sellet e vez ouzh ar bajenn pe ar gevrenn-mañ evel un divraz da glokaat e brezhoneg. Mar gouezit tra pe dra diwar-benn danvez ar pennad e c'hellit lakaat ho kouiziegezh da dalvezout dre gemmañ ar bajenn-mañ diouzhtu goude klikañ war al liamm « kemmañ ».

Etimologiezh

→ Etimologiezh da glokaat (Ouzhpennañ) .

Adverb

adarre /aˈdarːe/

Ur wech ouzhpenn.
- [...], hag en em lakaat a reas adarre da seniñ evel pa ne vije c'hoarvezet netra ebet gantañ. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Brest, 1877, eil emb. Al Liamm 1977, p. 220.)
- An diou roc'h a deuas adarre evel a-rôk. — (Erwan ar Moal, Pipi Gonto, Kemper, 1925, p. 8.)
- « Koulz eo dimp », eme va mignon, « tanañ hor c'herniel adarre ha sellout ouzh va levrioù. » — (Roparz Hemon, War ribl an hent (pemzek kontadenn), Al Liamm, 1971, p. 27.)
- Peseurt gwir o doa ar Republikaned adarre da ober al laeroñsioù-se? — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Brest, 1877, eil emb. Al Liamm 1977, p. 12.)
- Antronoz e veze war vale kerkent hag a-raok an deiz adarre. — (G. MILIN, Gwechall-goz e oa..., Kemper, 1924, p. 4.)
- Mont a ris adarre da chom da Grec'h Eliez gant va mamm-gozh, ha va zad da vevel e Landreger, e ti ur mezeg. — (Jarl Priel, Va Zammig Buhez, Al Liamm, 1954, p. 63.)
- Teurel a reas adarre e higenn en dour. — (Jakez Riou, An Ti Satanazet, Skridoù Breizh, 1944, p. 12.)