dibune

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar dibun-, pennrann ar verb dibunañ, hag an dibenn-ger -e

Furm verb

dibune /diˈbỹːne/

1. Furm ar verb dibunañ e trede gour unan an amdremened, en doare-disklêriañ

• Gant ur c'hemmadur dre vlotaat (war-lerc'h ar rannig-verb a) :

Dean ar gozhidi a zibune ar salmoù. — (Aleksandr Soljenitsyn, lakaet e brezhoneg gant Ernest ar Barzhig, Ti Vatriona, Al Liamm, 1976, p. 73.)

• Gant ur c'hemmadur mesket (war-lerc'h ar rannig-verb e hag ar stagell isurzhiañ ma) :

Hag atav e tibune ar parkeier, an hentoù, ar gwez, hag e pigne un dremmwel louet brumennek a-dreñv d'un dremmwel louet brumennek all, [...]. — (Roparz Hemon, War ribl an hent (pemzek kontadenn), Al Liamm, 1971, p. 11.)

Troidigezhioù

• galleg : (elle)/(il) défilait ^(fr)
• galleg : (elle)/(il) récitait ^(fr)