gellan
Brezhoneg
Etimologiezh
- Diwar gell-, pennrann ar verb gellout, hag an dibenn-ger -an.
Furm verb
| Kemmadur | Furm |
| hep | gellan |
| dre vlotaat | c'hellan |
| amreizh | c'hellan |
gellan /ˈɡɛlːãn/
- Furm ar verb gellout e kentañ gour unan an amzer-vremañ, en doare-disklêriañ.
- « [...]. Bennozh Doue deoc'h evit ar garantez a ziskouezit din : me, n'hoc'h ankounac'hain biken, n'ho tilezin ket, mar gellan. » — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Brest, 1877, eil emb. Al Liamm 1977, p. 18.)
- « Mad, red eo dign da viana mont er porz hag enn ti zoken, mar gellan, pa'z eo guir oun deuet beteg aman. » — (Lan Inizan, Emgann Kergidu Lodenn 2, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1878, p. 40.)
- — [...]. Mar doc'h klanv, pe mar ho peus anken, lavarit, ha, mar gellan, me a raio eur vad bennak evidoc'h. [...]. — (G. MILIN, Gwechall-goz e oa..., Kemper, 1924, p. 10.)
- N'her gellan, nemet goulennet e vefe diganin gant ur priñs. — (K. Riou, Ar Mabinogion displeget e brezhoneg evit ar vugale, Al Liamm, niv. 39, 1953.)
- — « Ar marv mar gellan, » eme ar c'horf.
— « Ya, ar marv mar gellez, » eme Ivon, « [...]. » — (Troude ha Milin, Labous ar Wirionez ha Marvailhoù all, Skridoù Breizh, 1950, p. 149.) - « [...] ; evelato eo ret din gouzout, mar gellan, piv eo tad ar bugel. » — (Troude ha Milin, Labous ar Wirionez ha Marvailhoù all, Skridoù Breizh, 1950, p. 159.)