glaoure

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar glaour-, pennrann ar verb glaouriñ, hag an dibenn-ger -e

Furm verb

glaoure /ˈɡlɔwre/

1. Furm ar verb glaouriñ e trede gour unan an amdremened, en doare-disklêriañ

• Gant ur c'hemmadur dre vlotaat (war-lerc'h ar rannig-verb a) :

Hogen, pa veze leizh an amzer, e teuze ar regalis hag e stage ouzh ar gwer, hag ar voused o vont e-biou, a c'hlaoure gant an avi, o soñjal e oa pec'hed leuskel traoù ker mat all da vont da goll. — (Yeun ar Gow, E Skeud Tour Bras Sant Jermen, eil emb. Al Liamm, 1978, p. 54.)

Troidigezhioù

• galleg : (elle)/(il) bavait ^(fr)
• galleg : (elle)/(il) salivait ^(fr)