hir-hir
Brezhoneg
Anv-gwan
hir-hir /hirˈhiːr/
- Hir-kenañ.
- Ur mell chaodouron aour a‑istribilh en aer war-bouez peder chadenn, aour, hir-hir, ken ne weled fin ebet dezho[1].
- Kement ha ken bihan ma c'hoarvezas ganin skrivañ div pe deir gwech da Baris diwar ali va c'horonal, rak c'hoant ha tremen c'hoant am boa da labourat e touez ar Gozakëd war nes lammat war ar Voched gant o goafioù hir-hir hag o c'hezeg krewichennek addeut war hent ar pare. — (Jarl Priel, Amañ hag Ahont, Al Liamm, 1957, p. 14.)
- Hir-hir e oa al lizher, diaes da lenn ha warnañ pozioù gallek diintent n'am boa klevet morse. — (Yeun ar Gow, E Skeud Tour Bras Sant Jermen, eil emb. Al Liamm, 1978, p. 247.)
- ... ur wrac'h kozh hir-hir he dent.— (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 289.)
- Ur vazh hir-hir — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Troisième Partie, 1974, p. 42.)
Gerioù heñvelster
- hir-meurbet
- hir-hir-hir
Gerioù enepster
Troidigezhioù
Roll an daveoù :
- [1] : Kaourintin Riou, Ar Mabinogion displeget e brezhoneg evit ar vugale', Al Liamm niv. 39, 1953.