klevi

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar klev-, pennrann ar verb klevet pe klevout, hag an dibenn-ger -i

Furm verb

klevi /ˈkleːvi/

1. Furm ar verb klevet/klevout en eil gour unan an amzer-da-zont, en doare-disklêriañ

• Gant ur c'hemmadur dre vlotaat (war-lerc'h ar rannig-verb a pe ar rannig-verb nac'h ne da skouer) :

« Ha kredi a ri ar pez a glevi gant kement klufan a gavi ? [...]. » — (Yann ar Floc'h, Koñchennou eus Bro ar Stêr Aon, Levrdi Le Dault, Kemper, 1950, p. 34.)

Feiz ! euz keid-se ne glevi ket c'hwez ar hrampouez e Lokemo ! — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 261.)

• Gant ur c'hemmadur mesket (war-lerc'h ar rannig-verb e hag ar stagell isurzhiañ ma) :

— « Da belec'h, bran du ? Da belec'h ? Diskenn war brank izelañ ar wezenn hag e klevi anezho o kontañ o zroioù kamm. » — (Jakez Riou, An Ti Satanazet, Skridoù Breizh, 1944, p. 28.)

Troidigezhioù

• galleg : (tu) entendras ^(fr)