klujar

Ur glujar

Brezhoneg

Etimologiezh

Krennvrezhoneg clugar e Catholicon J. Lagadeuc (1499) , diwar klud + yar ; diwar clugar e teu ar c'herneveureg clügyar hag ar c'hembraeg clugiar.

Anv-kadarn

klujar /ˈklyː.ʒar/ benel (liester : klujiri)

1. Evn louet ha rous e bluñv, eus ar c'herentiad Phasianidae.
   • O vont e tapas ur glujar, hag he degasas gantañ. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/3, Al Liamm, 1988, p. 31.)
2. Plac'h yaouank.
   • Keit ha ma reden ar glujar evel-se. — (Frañsez Jaffrennou, Ur wech e oa... Envorennou yaouankiz, 1944.)
3. Laouenn.
   • « O va Salver benniget Jezus !... » a estlamme Chann Grall. « Ur glujar !... » [...] Kejet e oa he sell gant ur pezh laouenn o pourmen he c'halite war ur vlevenn eus penn he mab. — (Youenn Drezen, Skol-louarn Veig Trebern, levrenn 1, 1972.)

Notenn

E gwerzioù kozh zo e vez anv eus klujiri penn-gwenn, da ober meneg eus plac'hed yaouank en o c'hoef hag a veze alies o vaesa saout pe deñved hag a veze preizhoù ar varc'hegerien o vale.

Deveradoù

• klujarig

Gerioù kevrennek

• klujar-Spagn

Troioù-lavar

• redek ar glujar

Krennlavar

• An holl loened a c'haller da zoñvaat
  Nemet ar glujar hag ar c'had.

Troidigezhioù

• esperanteg : perdriko ^(eo)  ;
• galleg : perdrix ^(fr)  benel  ;
• italianeg : pernice ^(it)  benel
• spagnoleg : perdiz ^(es)