kousto
Brezhoneg
Etimologiezh
- Diwar koust-, pennrann ar verb koustañ, hag an dibenn-ger -o.
Furm verb
kousto /ˈkusto/
- Furm ar verb koustañ e trede gour unan an amzer-da-zont, en doare-disklêriañ.
-
- « Mat, an ebeul a vezo gwerzet d'oec'h, ma karit. Met eur c'haer a briz e kousto ». — (Jakez Riou, Troiou-Kamm Alanig al Louarn II, Gwalarn niv. 97, Kerzu 1936, p. 30.)
- [...]... Moarvat e kousto din pikez ! [...]. — (Jarl Priel, An Dakenn dour, Sav niv. 25, Diskar-Amzer 1942, p. 18.)
- Gant ur c'hemmadur dre vlotaat (war-lerc'h ar rannig-verb a, ar rannig-verb nac'h ne da skouer) :
- « Flaer a zo gwall nec'het. Unan eus e vignoned en deus paket eur prosez hag a gousto ker n'an neb a gollo. [...] ». — (Jakez Riou, Troiou-Kamm Alanig al Louarn II, Gwalarn niv. 97, Kerzu 1936, p. 24.)
- — Emichañs ne gousto ket muioc'h, emezi war he fouez. — (Jakez Riou, Geotenn ar Werc'hez ha danevelloù all, Al Liamm, 1957, p. 76.)
- Ar pred a gousto mil livr (lur) dre benn. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Première Partie, 1966, p. 150.)