marvo

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar marv-, pennrann ar verb mervel, hag an dibenn-ger -o

Furm verb

marvo /ˈmarvo/

1. Furm ar verb mervel e trede gour unan an amzer-da-zont, en doare-disklêriañ

• Gant ur c'hemmadur dre vlotaat (war-lerc'h ar rannig-verb a, ar rannig-verb nac'h ne da skouer) :

— [...]. Kement tra a zo krouet a zo douget da vervel, da vont el ludu: an ine biken ne varvo. — (Erwan ar Moal, Pipi Gonto, Kemper, 1925, p. 67.)

Tremenet eo an Ankou dreizon; an hini nesañ a varvo. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Troisième Partie, 1974, p. 110.)

• Gant ur c'hemmadur mesket (war-lerc'h ar rannig-verb e pe ar stagell isurzhiañ ma) :

— « [...] ; ar voereb a sino he zestamant evito ha goude... ya ! goude int a satanazo an ti evit ma varvo an hini gozh. [...]. » — (Jakez Riou, An Ti Satanazet, Skridoù Breizh, 1944, p. 114.)

Troidigezhioù

• galleg : (elle)/(il) mourra ^(fr)