pec'hiñ

Brezhoneg

Etimologiezh

Diwar al latin peccare.

Verb

pec'hiñ /ˈpeːɣĩ/ verb gwan (displegadur)

1. Ober ur pec'hed pe pec'hedoù.
2. Kousket gant paotr pe blac'h hep bout dimezet (hervez ar reolenn relijiel) :
   • Touellañ a ray ur plac'h dinamm hag e pec'ho ganti. — (Langleiz, Romant ar Roue Arzhur/levrenn I : Marzhin, Al Liamm, 1975, p. 15.)
3. Touiñ Doue
   • Me ho c'hleve o pec'hi hag o kounnari var an hent braz evel eur vandenn zialou. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu Lodenn 2, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1878, p. 93.)
   • A-vec'h m'en doa lavaret In nomine patris ma voe klevet o tont en ur youc'hal, en ur bec'hiñ ken a dregerne an aod gantañ, adalek Milin ar Gall betek Tour-ar-C'hernig, an aotrou barvek [...]. — (Lan Inizan, Toull al Lakez, Brest-Kemper, 1878, Kemper, 1930, p. 37.)
   • Hennez a behe pa oa arru er park ! — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 400.)
   • Jamez ne glevi anezañ o pehi. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 400.)

Deveradoù

• pec'hed
• pec'her
• pec'herez

Troidigezhioù

ober pec'hedoù (1)

• afrikaans : oortree ^(af)
• alamaneg : sündigen ^(de) , sich versündigen ^(de)
• daneg : synde ^(da)
• esperanteg : peki ^(eo)
• faeroeg : synda ^(fo)
• galizeg : pecar ^(gl)
• galleg : pécher ^(fr)
• gresianeg : αμαρτάνω ^(el) (amartáno)
• henhebraeg : חטא ^(hbo)

• hensaozneg : syngian ^(ang)
• italianeg : pecarre ^(it)
• katalaneg : pecar ^(ca)
• nederlandeg : zonde doen ^(nl) , zondigen ^(nl)
• portugaleg : cometer pecado ^(pt) , pecar ^(pt)
• saozneg : to sin ^(en) , to transgress ^(en)
• spagnoleg : pecar ^(es)
• svedeg : synda ^(sv)

Touiñ Doue (2)

• galleg : jurer ^(fr) , blasphémer ^(fr)