serc'h

Gwelet ivez : serch

Brezhoneg

Etimologiezh

Henvrezhoneg : serch (karantez).

Meneget e Gerioù evit komz brezhoneg bemdez, 2001, p. 235 : serc'h n.m. : amour (sexuel).

Anv-kadarn

serc'h /ˈsɛrx/ gourel pe benel (liester : serc'hed)

1. Paotr pe blac'h a vev gant ur paotr pe ur plac'h all hep bezañ dimezet gantañ, ganti.
   • — Itron ama na vefet ket,
     Serc'h d'ann aotro, na lâran ket ; — (Fañch an Uhel, Gwerziou Breiz-Izel 2, An Oriant, 1874, p. 232.)
2. Paotr pe blac'h o devez darempredoù rev ingal gant ur paotr pe ur plac'h all ha ne vefe ket o fried.

Anv-kadarn

serc'h /ˈsɛrx/ hollek gourel

1. Karantez gant kennotadur revel.
   • Kuit a bep diarsell personel e tle ar yezhour kinnig e wazerezh d’an holl speredegezhioù ha pa ve d’ar speredegezh all a sell ar revelezh hag ar serc’h evel ul lod eus kreizon unel pep den hag ar marc’hadourekaat anezho evel un trozadur. — (Guy Étienne, KIS-861, Lavar 17, 2006, p. 226.)

Deveradoù

• serc'haouiñ
• serc'heg
• serc'hek
• serc'hel
• serc'herezh
• serc'hidik
• serc'hiñ
• serc'honi
• serc'honiek
• serc'honiel
• serc'honius
• serc'houriezh
• serc'hus
• serc'hvreadezh

Troidigezhioù

• galleg : amante ^(fr)
• galleg : amour ^(fr)
• galleg : concubine ^(fr)
• galleg : courtisane ^(fr)