soublañ
Brezhoneg
Verb
soublañ /ˈsublã/, verb gwan, verb kreñv eeun (displegadur)
- Stouiñ (ar c'horf pe ar c'hein peurvuiañ).
- Goulc'han Beyer a soubl d'e dro, evit digeriñ an eil klasiad, p'en deus Herve roet plas. — (Brogarour, Onenn, Gwengamp, 1936, p. 84.)
- An div briñsez a welas ar c’hañval o soublañ war e zaoulin. — (Ivon Krog, Eur Zac'had Marvailhou, Buhez Breiz, Kemper, 1924, p. 9.)
- Sklear oa an noz, mez n'em boa nemed soubla etouez ar balan, ha den ne c'helle va guelet. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu Lodenn 2, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1878, p. 88.)
- Pa n’on ket evit na plegañ na soublañ gant an taolioù o skeiñ em c’hein. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 418, 470.)
- soublañ ar c'hein, ar penn: stouiñ, plegañ (e gein, e benn), evit diskouez doujañs peurliesañ.
- Ne soubljont o fennoù na dirak gourdrouzoù, na dirak krizder, na dirak tennoù ar Republikaned. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Brest, 1877, eil emb. Al Liamm 1977, p. 127.)
- Soublit ho penn ha sentit ouzhin. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu Lodenn 2, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1878, p. 13.)
- soublañ an daoulagad : sellout ouzh an douar pe dirak un den a renk uhel, pe gant ar vezh
Deveradoù
Troidigezhioù
Roll an daveoù :