plegañ

Gwelet ivez : plegan

Brezhoneg

Savet diwar an anv-kadarn pleg hag al lostger -añ.

plegañ /ˈpleː.ɡã/ verb kreñv eeun (anv-gwan-verb : pleget) (displegadur)

Plegañ un dra
- A-raok mont d'e wele pep hini a dle plegañ brav e zilhad war ar bank pe ar gador e-kichen e wele. — (Tad Medar, An Tri Aotrou, 1981, p. 74.)
Plegañ gant un dra bennak : abalamour da bouez un dra
- Plega a ra ar brankou gand an avalou. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 418.)
- Pa n'on ket evid na plega na soubla gand an taoliou o skei em hein... — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 418, 470.)
Plegañ ar penn, an daoulagad: diskouez ec'h asanter pe e vezer trec'het

plegañ verb gwan

Plegañ da un den : sentiñ ouzh un den.
- — « [...] ; me eo ar mestr , ha ne blegin da zen ebet. [...]. » — (Troude ha Milin, Labous ar Wirionez ha Marvailhoù all, Skridoù Breizh, 1950, p. 166.)
- Ha neuze a-viskoazh o deus bet poan ar re yaouank o plegañ da baotred o c'hasketennoù. — (Fañch Peru, Kañfarded Milin ar Wern, Skol Vreizh, 2008, p. 83.)
- Ar c'hoantegezhioù direizh hag ar soñjezonoù fall n'int pec'hed nemet pa bleg ar volonte dezhe. BAS 864
Plegañ da ober un dra bennak : asantiñ ober un dra bennak dre heg.
- Ha pa rannfen dezhi he c'hokenn a-daolioù bazh, ne blegfe biken d'anzav kement-se, [...]. — (Jarl Priel, An Teirgwern Pembroke, Al Liamm, 1959, p. 189.)
Doare seven da gomz eus kac'hat.
- Gra da zour ha kae da blegañ. — (Collocou familier, p. 1779, pajenn 17.)^[1]