tabutal

Brezhoneg

Etimologiezh

Diwar an anv-kadarn tabut hag al lostger -al.

Verb

tabutal /taˈby.tːal/ verb gwan (anv-gwan-verb : tabutet) (displegadur)

1. Bezañ tabut etre tud.
   • E-keit m'edo ar baraer, ar varaerez hag ar merc'hed deuet da zegas o zoaz da boazhañ, o tabutal e ti-forn Landremel, Job ha Lom a oa laouen bras an tamm anezho en ur guitaat Lanurgad. — (Jakez Riou, An Ti Satanazet, Skridoù Breizh, 1944, p. 91.)
   • [...], war ar c'hae da skouer, pe e traoñ al leur-gêr, kavet e vije bet abeg da gunujenniñ ha da dabutal un nebeudig, ha fin dre eno. — (Jarl Priel, Va Zammig Buhez, Al Liamm, 1954, p. 55.)
   • Tamm ebet ne oa mamm-gozh a-du gant ar re a dabute diwar-benn va micher da zont : « ... ». — (Jarl Priel, Va Zammig Buhez, Al Liamm, 1954, p. 64.)

Stummoù all

• tabutiñ

Deveradoù

• tabuter
• tabuterezh
• tabutus

Troioù-lavar

• tabutal gant unan bennak

Liamm war-du al lec'hienn Devri

• tabutal / tabutiñ v.

Troidigezhioù

• galleg : se disputer ^(fr) , se quereller ^(fr)