teufet
Brezhoneg
Etimologiezh
Furm verb
| Kemmadur | Furm |
| hep | deufet |
| dre vlotaat | zeufet |
| amreizh | teufet |
teufet /ˈtøfːet/
- Furm ar verb dont en eil gour lies an amzer-da-zont, en doare-disklêriañ (e brezhoneg Treger)
- War-lerc'h ar rannig-verb e :
- "Setu graet al labour hirie ! Bremañ, da guzh-heol, e teufet d'ar gêr, ha n'ho pet ket aon dirak ma zad ; komzet outañ divergont zoken". — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 73.)
- — [...]. Selaouet mat ha mar gret pep tra evel ma lârin deoc'h, e teufet a-benn marteze da salviñ ho puhez : [...] ? — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 179.)
- — Ma ! it eta ho tri. Te 'levio. It war Roc'h Krenn, lakit ar vag en morlenn ar garreg : eno e vo brao ral, daoust pegen rust e teuio ar mor da vea. Ac'hane e teufet atao d'ar gêr gant ar mare. — (Fañch al Lae, Bilzig, Kemper, 1925, p. 139.)
- “[...]. Pa vo echu e teufet da gontañ dimp hag e lavarfet dimp petra ho po gwelet. — (Anatol ar Braz, lakaet e brezhoneg gant Erwan ar Moal, Mojenn an Ankou, Mouladurioù Hor Yezh, 1986, p. 72.)