a-vec’h: a-boan (skrivet a-veac'h er skridoù leonek).
Mæs a veac'h edont enhi, cetu eun tregarn spountus ; eur vatteri divar ent Bougival, tri c'hant metr ebken araok dezho, a laosk he ginaouajou tan. — (J. M. C., Marvaillou goude gousperou, Feiz ha Breiz, 9 Eost 1879, p. 255a.)
A-vec'h e weled gouleier an hentoù e kostez ar Sklaerder hag edo kleier noz ar Pellgent o seniñ er pellder. — (Jakez Konan, NOZ AR PELLGENT, Al Liamm niv. 65, Du-Kerzu 1957, p. 10.)
A-vec'h m'en doa lavaret In nomine patris ma voe klevet o tont en ur youc'hal, en ur bec'hiñ ken a dregerne an aod gantañ, adalek Milin ar Gall betek Tour-ar-C'hernig, an aotrou barvek [...]. — (Lan Inizan, Toull al Lakez, Brest-Kemper, 1878, Kemper, 1930, p. 37.)