arrue
Brezhoneg
Etimologiezh
- Savet diwar arru-, pennrann ar verb arruout, hag an dibenn-ger -e.
Furm verb
arrue /a.ˈryː.e/
- Furm ar verb arruout e trede gour unan an amdremened, en doare-disklêriañ.
- An tad a laboure bemdez, hag ac'h ae da gousket 'vel ma'c'h arrue er gêr. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/5, Al Liamm, 1994, p. 75.)
- An ti ne oa ket pell, ha kouskoude n'o devoa ket a fin d'ober kildrôennou : gwell diês e vije adkavout an hent bras, rak e-leiz a c'harennou a arrue gante dre ma kerzent. — (Erwan ar Moal, Pipi Gonto, Kemper, 1925, p. 108.)
- Amañ, eh arrue avel warnon-me 'vel er-mêz. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Première Partie, 1966, p. 31.)
- Honnez a chome hed an hantereur gand he sac'had toaz war he chouk da glakenniñ war an hent hag e veze aet ar fornïad er forn a-raog ma arrue en ti-forn. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Troisième Partie, 1974, p. 281.)
- Plijout a rae dezhañ mont da gaozeal bep beure d'an ti-forn : ar merc'hed 'arrue abred, d'ar sav-heol war bep a gazeg, da boazhat bara ar sizhunvezh. — (Erwan Berthou, En bro Dreger a-dreuz parkoù, Mouladurioù Hor Yezh, 1985, p. 89.)
- Un dra estonus kemend-all eo gwelet penaos n'arrue droug ebet ganti en beaj, rak, fedamdoustik, n'eo ket paotred diskurpuilh a vank en-dro da Bleuveur ha da Drebeurden. — (Anatol ar Braz, lakaet e brezhoneg gant Erwan ar Moal, Mojenn an Ankou, Mouladurioù Hor Yezh, 1986, p. 5.)