arruje

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar arru-, pennrann ar verb arruout, hag an dibenn-ger -je

Furm verb

arruje /aˈryːʒe/

1. Furm ar verb arruout e trede gour unan an amzer dic'hallus, en doare-divizout
   • Ar c'hastell, a grede, a oa war-zu kuz-heol, ha betek breman an nevoa kerzet war an tu-ze. Marteze o terc'hel eeun, ec'h arruje. — (Erwan ar Moal, Pipi Gonto, Kemper, 1925, p. 7.)
   • Me a garje eh arruje dambrestig da vamm amañ ive. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 431.)

Stummoù all

• erruje

Gerioù heñvelster

• c'hoarvezje
• degouezhje

Rimadelloù

• [...] !
  En deiz all e oa ur masoner war ma zi
  E-nevoa borgnet ma gwreg gand un taol pri.
  - Un taol fall, Yann !
  - Ya, ken fall se !
  Pa oa lakaet ec'h arruje gwall,
  Oa gwelloc'h bezañ born evid bezañ dall
  [...] ! — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Troisième Partie, 1974, p. 387.)

Troidigezhioù

• galleg : (elle)/(il) adviendrait ^(fr) , aurait lieu ^(fr) , se passerait ^(fr) , surviendrait ^(fr)
• galleg : (elle)/(il) arriverait ^(fr) (lieu)