douge

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar doug-, pennrann ar verb dougen, hag an dibenn-ger -e

Furm verb

douge /ˈduːɡe/

1. Furm ar verb dougen e trede gour unan an amdremened, en doare-disklêriañ

• Gant ur c'hemmadur dre vlotaat (war-lerc'h ar rannig-verb a da skouer) :

Hogen, a-viskoazh en devoa bet doujañs ouzh ar re a zouge galoñsoù... dreist-holl pan eo ar galoñsoù-se steredennoù ! — (Jakez Konan, Lannevern e kañv ha danevelloù all, Al Liamm, 1980, p. 16.)

Edo, dres, ar roue o tistreiñ da Dintagell pa zegouezhas er porzh al lestr a zouge Gorwenal. — (Langleiz, Tristan hag Izold, Al Liamm, 1958, eil emb. 1972, p. 207.)

• Gant ur c'hemmadur mesket (war-lerc'h ar rannig-verb e pe ar stagell isurzhiañ ma) :

Setu perak e touge ul lienenn du a-dreuz e dal hag e jod da guzhat an toull. — (Roparz Hemon, An tri boulomig kalon aour, Al Liamm, 1961, p. 10.)

Troidigezhioù

• galleg : (elle)/(il) portait ^(fr)
• galleg : (elle)/(il) subissait ^(fr) , supportait ^(fr)
• galleg : (elle)/(il) transportait ^(fr)