goueled

Brezhoneg

Etimologiezh

(Anv-kadarn) Tostaat ouzh ar ger gwaelod e kembraeg.

(Furm verb) Savet diwar gouel-, pennrann ar verb gouelañ, hag an dibenn-ger -ed.

Anv-kadarn

goueled /ˈɡweːlet/ gourel (liester goueledoù)

1. Gorreenn, rann izelañ un dra bennak kleuz pe zon

   goueled ur stêr, un draonienn

   • Ar re all a yelo da c'houeled ar stêr. — (Yann ar Floc'h, Koñchennou eus Bro ar Stêr Aon, Levrdi Le Dault, Kemper, 1950, p. 199.)
   • Brumenn wenn ar beure a deuze e goueled an draonienn gant heol mezheven o c'horiñ. — (Jakez Riou, Geotenn ar Werc'hez ha danevelloù all, Al Liamm, 1957, p. 63.)

   goueled ar mor

   • Eur gomz dievez ebken a viche bet avoualac’h evit lakaat martoloded ar republik, pe ar c’hos garde-kotet, da zont da enezen Rouzik, da lammet var ar gristenien vad ha d’ho strinka e goueled ar mor. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Brest, 1877, eil emb. Al Liamm 1977, p. 79.)
2. goueled-kêr

Gerioù enepster

• gorre

Troioù-lavar

• mont d'ar goueled

Troidigezhioù

• galleg : fond ^(fr)

Furm verb

Kemmadur	Furm
hep	goueled
dre vlotaat	oueled
amreizh	oueled

goueled /ˈɡweːlet/

1. Pennrann ar verb gouelediñ.
2. Furm dic'hour ar verb gouelañ en amzer-dremenet ledan an doare-disklêriañ.