gweañ

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar an anv-kadarn gwe hag al lostger -añ

Verb

gweañ /ˈɡɥeːã/ verb kreñv eeun (anv-gwan-verb : gweet) (displegadur)

1. Distummañ un dra bennak gwevn dre dreiñ ul lodenn anezhañ tra ma chom difiñv eben
   • Pa dremenfet e-kichen ar c'hannerezed-noz, bezit didrouz ha mut ; rak mar tireizhit o labour, c'hwi a zleo reiñ dezhe skoazell da weañ ar gannadenn, ha gwazh d'ho tivrec'h. — (Erwan Berthou, En bro Dreger a-dreuz parkoù, Mouladurioù Hor Yezh, 1985, p. 29.)
2. Diaozañ un ezel dre blegañ/dreiñ anezhañ betek re
   • <skouer.>
3. (Ent strizh) Plezhañ
   • <skouer.>
4. Gwiadiñ
   • KLITEMNESTRA. — Mat am eus graet 'ta o weañ war zigarez c'hoarzhin va gouel gant mailhoù bras alaouret en-dro d'ar Roue, [...]. — (Jarl Priel, Nag a Wad, Al Liamm niv. 112, Gwengolo-Here 1965, p. 303.)

Gerioù enepster

• disgweañ

Deveradoù

• gweadenn

Troioù-lavar

• gweañ anezhi : gouzañv diaesterioù, dienez
• gweañ e gordenn

Troidigezhioù

• galleg : tordre ^(fr)