kleved

Brezhoneg

Etimologiezh

Diwar klev-, pennrann ar verb klevet pe klevout, hag an dibenn-ger -ed.

Furm verb

kleved /ˈkleːvɛt/

1. Furm dic'hour ar verb klevet/klevout en amdremened an doare-disklêriañ

• Hep kemmadur :

Abalamour da se e kleved un tamm grozmol e-touez ar bobl. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Brest, 1877, eil emb. Al Liamm 1977, p. 141.)

An ti a zeuas da vezañ adarre teñval evel a-raok. Ha didrouz e vije bet, panevet e kleved ennañ ar voereb o klemm, an derzhienn vras warni. — (Jakez Riou, An Ti Satanazet, Skridoù Breizh, 1944, p. 54.)

E gwirionez e kleved trouz ha klemmadennoù o tonet eus an arched. — (Jakez Konan, Lannevern e kañv ha danevelloù all, Al Liamm, 1980, p. 24.)

Ya, abaoe an amzer-se eo e kleved a bep tu istorioù, [...]. — (Abeozen, Pirc'hirin Kala-Goañv, Al Liamm, eil emb. 1986, p. 129.)

• Gant ur c'hemmadur dre vlotaat (war-lerc'h ar rannig-verb nac'h ne, ar stagell isurzhiañ endra da skouer) :

Dremmoù seder a weled war dreuzoù an norozioù endra gleved mouezh ar c'hleier e tourig an iliz. — (Jakez Konan, Lannevern e kañv ha danevelloù all, Al Liamm, 1980, p. 49.)

Mont a rejont ha pa zistrojont, ne gleved anezo nemet o kana meuleudi da dud ar vro-ze, [...]. — (G. MILIN, Gwechall-goz e oa..., Kemper, 1924, p. 29.)

Troidigezhioù

• galleg : (on) entendait ^(fr)
• galleg : (on) percevait ^(fr) , sentait ^(fr) (odeur)