lâras

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar lâr-, pennrann ar verb lâret, hag an dibenn-ger -as

Furm verb

lâras /ˈlɑ:ras/

1. Furm ar verb lâret e trede gour unan an amzer-dremenet strizh, en doare-disklêriañ
   • — Me, ma zad, a lâras dezhañ Fañch, e vab henañ, [...]. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 15.)
   • Arru gant daou hent, unan a lâras en eur c'hoarzin : [...]. — (Erwan ar Moal, Pipi Gonto, Kemper, 1925, p. 60.)
   • "[...] . Amañ, pa dremenan, e kavan bepred ma gwele 'barzh ar c'hraou, e-mesk ar plouz," e lâras a vouezh uhel. — (Anatol ar Braz, lakaet e brezhoneg gant Erwan ar Moal, Mojenn an Ankou, Mouladurioù Hor Yezh, 1986, p. 95.)

Gerioù heñvelster

• lavaras

Troidigezhioù

• galleg : (elle)/(il) dit ^(fr)