skarañ
Brezhoneg
- Savet diwar an anv-kadarn skar hag al lostger -añ.
Verb
skarañ /ˈskɑːrã/ verb kreñv eeun (anv-gwan-verb : skaret) (displegadur)
- Ober kammedoù bras, gaoliata, skampañ.
- Mont kuit buan: lakaat herr evit mont d'ul lec'h bennak ;
- Ni, 'vat, paotr, a skare ! — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 469.)
- Ma'z-pije gwelet anezañ o skara ! — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 469.)
- Skampañ kuit ; skarzhañ; mont kuit buan.
- [...] ; skarañ a rejont ac'hano, ken na stoke o seulioù ouzh o revr ; [...]. — (Troude ha Milin, Labous ar Wirionez ha Marvailhoù all, Skridoù Breizh, 1950, p. 135.)
- D'ar c'houlz-se, war-laez, e klevas Garan an trepas o trouzal gant tud o skarañ. — (Jakez Konan, Ur marc'hadour a Vontroulez, Al Liamm, 1981, p. 58.)
Troioù-lavar
- skarañ douar : skampañ kuit
- skarañ kuit : mont kuit buan.