c'helljen

Brezhoneg

Etimologiezh

Eus gelljen gant ur c'hemmadur dre vlotaat (g > c'h)

Furm verb

Kemmadur	Furm
hep	gelljen
dre vlotaat	c'helljen
amreizh	c'helljen

c'helljen /ˈɣɛlʒen/

1. Furm kemmet ar verb gellout e kentañ gour unan an amzer dic'hallus, en doare-divizout

• War-lerc'h ar rannig-verb a, da skouer :

Hag evit guir, ne c'houlennen ket guell eged ober d'ezho ar muia drouk a c'helchen. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu Lodenn 2, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1878, p. 85.)

• War-lerc'h ar stagell isurzhiañ endra, da skouer :

— « [...] ! Lavaret em boa em bije graet vad dit endra c'helljen ; [...] ! » — (Troude ha Milin, Labous ar Wirionez ha Marvailhoù all, Skridoù Breizh, 1950, p. 67.)

• War-lerc'h ar stagell isurzhiañ ma, da skouer :

Yaouankik e oan c'hoaz pa voen kaset da skolaj Pont-e-Kroaz, da derri va fenn gant latin ha gregach, ha da zastum ar muia ma c'helljen a zeskadurez. — (Ivon Krog, Eur Zac'had Marvailhou, Buhez Breiz, Kemper, 1924, p. 137.)

Stummoù all

• c'halljen