disentiñ
Brezhoneg
Etimologiezh
Verb
disentiñ /diˈzɛntĩ/ verb kreñv dieeun (anv-gwan-verb : disentet) (displegadur)
- Disentiñ ouzh unan bennak : na sentiñ, nac'h sentiñ ouzh unan bennak.
- Mennet oamp dija da zisentiñ ouzh an Aotrou de Kerbalanek ha da vont en tu all d'an dour, pa weljomp en nec'h d'an diskenn, ur soudard war loen. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Brest, 1877, eil emb. Al Liamm 1977, p. 204.)
- [...] ha ne ehanit da zisenti outan eus an eil penn d'egile d'ar bloaz ? — (Tad Medar, Diwar c'hoarzin..., Ar Vuhez Kristen, Rosko, 1945, p. 126.)
- Disentiñ ouzh un dra bennak : mont a-enep (ul lezenn, ur reolenn, un urzh)
Deveradoù
Krennlavar
- Gwell eo ober labour fall eget disentiñ ouzh ar mestr. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Troisième Partie, 1974, p. 303.)
Notenn
- Disentiñ diouzh a-wechoù.