fougeal

Brezhoneg

Etimologiezh

Diwar an anv-kadarn fouge hag al lostger -al.

Verb

fougeal /fuˈɡeːal/ verb gwan ha verb kreñv eeun (anv-gwan-verb : fougeet) (displegadur)
I. verb gwan

1. Pouezañ re war e berzhioù dibar
   • Pa gomzan d'ezan eus va zaoliou kaer, e lavar d'in krenn ha krak : « Paour kez Skouarnek, emout adarre o fougeal ! » — (Ivon Krog, Klenved ar Medalennou, Ti-moulerez Sant-Gwilherm, Sant-Brieg, 1909, p. 39.)
   • « [...] ! » hogen, evidon da fougeal em log e krenen ken a raen betegouzout na vije taolet pled re abred ne oan ket gant ar roeñverien all. — (Jarl Priel, An Teirgwern Pembroke, Al Liamm, 1959, p. 204.)
   • — N'eo ket fougeal na paboriñ a ran, met n'on ket kustum c'hoazh da chom hep lavarout e anv. [...]... — (J.K. Rowling, lakaet e brezhoneg gant Mark Kerrain, Harry Potter ha Maen ar Furien, An Amzer embanner, 2012, p. 107.)

II. verb kreñv eeun

1. Meuliñ

Gerioù heñvelster

• brabañsal
• fogasiñ, fougasiñ
• poufañ
• kac'hat uheloc’h eget e revr
• brallañ e gloc'h

Deveradoù

• fougeer
• fougeerezh
• fougeüs

Troidigezhioù

• galleg : crâner ^(fr) , fanfaronner ^(fr) , se flatter ^(fr) , se vanter ^(fr)
• galleg : flatter ^(fr) , vanter ^(fr)